"Corazón", a crítica

Corazón non teño.
Quixera non telo. Quixera non ter corazón.
Coido que algunha vez, todas temos pensado algo semellante. Poder sacalo do peito, excarceralo do espazo entre as costelas e arrincalo para que o latexar intenso que resoa na cabeza e que apreixa a existencia toda se condense nun só lugar, agochalo a salvo das feridas e seguir ollando cara adiante. Seguir tirando. Seguir a pesar de todas as inxustizas, de todas as afrentas, das dores das que non se recuperará xa nunca.

Corazón non teño.
A intención performática de Iria Sobrado non é nova, responde a un interese da actriz pola capacidade da arte para modificar, activamente, o noso xeito de ver sendo parte da achega artística. De novo na Mostra, tras Brinde, aquela regalía que non puido ser experimentada por tantos e tantas coma quixeran pero que ficou na memoria do público de Cangas e alí debe habitar, retoma o desafío cunha peza de orixe noutro festival do noso teatro, o FIOT de Carballo onde ao abeiro do teatro de metro cadrado se desenvolve a primeira volta deste Corazón.

Corazón parte dun corpo de muller exposto nun escaparate dunha carnicería, ao fondo unha imaxe do músculo etiquetada desde a súa anatomía nun debuxo de corte clásico, case de libro impreso en sepia. As persoas do mercado observan a disposición da peza cárnica viva tras o cristal, hai quen para e agarda a que aconteza algo, hai quen mira con certo reparo e bota a andar porque aquela cousa, calquera que sexa, que se desenvolve alí debe ser cousa de estrañeza e o seu mundo non se concibe para ser esnaquizado. Hai quen observa desde a distancia, temerosa de que a acción artística sexa demasiado intensa e o sabor do sangue lle chegue aos beizos. Ela viste de ouro, un paxaro fermoso atrapado nunha gaiola de cristal, pugnando coa tensión toda do corpo por saír desa situación na que en calquera momento podería aparecer un carniceiro antagónico e fileteala para deleite da sociedade individualista e antiempática, da sociedade rápida do café-promesa e o sorriso falso que pretende curar esa fame de autodisplicencia a quen cre que as palabras de Mr Wonderful son un xeito de revolución. Quen observa non pode reprimir o impulso eléctrico nos dedos de ir axudala, de abrir as portas e que voe, coma un paxaro exótico que leva demasiado tempo aturando aprender trucos dun burgués reprimido. Porén observamos ese parto de placenta ríxida, coa esperanza non perdida de que atope o camiño ao exterior e cando por fin o fai lembamos respirar. Define, no camiño, de xeito pragmático e con cortes drásticos e precisos de voz, á muller. Á égua, á cadela. Fabrica as paredes do espazo escénico
enredándonos na intención de denuncia desde o momento no que o seu corpo emerxe turrando nas nosas consciencias, quizais adormecidas de mais entre as necesidades do mercado, tanto do seu sustento como da nosa manutención. Afastados pois os cantos de serea da rutina do pulo da cuotidianeidade fica nas súas mans un corazón, nos nosos ollos o desexo de preservalo ao baleiro, polo menos, por mor de que non o pesen, curten e estofen.
Douche o meu corazón.
Doucho.
Corazón non teño.

De cada experiencia un corte, o gume do machete arrastrándose sobre o tecido fibroso, que resiste o que pode. Como devolvelo, pois, ao seu estado natural? Como, malia que o puidesemos coser, encolar, lamber con cuspe que todo pega…. Como? Xa non será igual. Xa nunca ha ser igual. Unha moza, ao lonxe, escoita envolta na textualidade da denuncia, fica pálida. Tras unha das mencións énchenselle os ollos de bágoas, tira unha foto e marcha, coa cabeza baixa, procurando a soidade e un anaco de fiso para aquela fenda que foi recoñecida.
Corazón non teño.

Corazón
Compañía: Iria Sobrado
Autoría: iria Sobrado
Procedencia: Galiza
Público: Adulto
Dirección: Iria Sobrado
Presentación: 2019