"Vento metal", a crítica
Compañía: Trifásico Teatro, coproduce MITCFC
Procedencia: Galicia
Dirección: Natalia Feijoo
Autoría: Fran Godón
Público: Adulto
Elenco: Jessica Canosa e Álvaro Lourido
Estrea absoluta
É posible que o único camiño para chegar a dous puntos distantes sexa a través da música, ou da creación. Dígocho, compañeiriña leale, con toda a honestidade que trae a noite e este compartir da beberaxe na cunca de madeira azul. Dígocho como me vén á cabeza, ou como escapa da cabeza no falar meteórico de Jessica Canosa en contrapunto a Álvaro Lourido.
Trifásico Teatro abre a programación dos espazos alternativos da Mostra cunha estrea absoluta na que dous personaxes, el e mais ela, debullan unha viaxe desde o íntimo cara o crebacabezas irresoluble da consecuencia ou responsabilidade do libre albedrío. Ou non.
Igual o que pasa é que unha rapaza de mirada e elegante cunha certa tendencia á fantasía e uns límites herméticos, mais definidos na súa concepción do mundo, agarda que un tranvía pase por unha estación. Ao seu carón un home canso e derrotado, perdido na súa intención artística, agarda o mesmo destino. Ningún dos dous, como diría aquel avó que lle lía o conto ao neto na Princesa Prometida, morrerá nesta ocasión na que o Circular 2 pase de largo diante deles e se inicie un diálogo rápido a xeito de presentación de personaxes: ela, mestra de fíar pregunta con pregunta, el, músico. Ela inquisitiva, el toca a tuba. Ela rápida e luminosa, el… el desexa que o deixen ao seu.
Ao tempo, a moza remata na casa do músico e unha situación surrealista de autosecuestro fai que a intención dramática xa non poida dar volta atrás: por unha banda, un fedello vestido de vermello e coa intensidade e enerxía dos cativos; e por outra, o espazo en negativo dun corpo que non atopa o seu celme e que se debuxa contido, pesado, desesperanzado loitarán en multitude de desencontros até non ter outra opción de se atoparen, porque desde o principio era sabido que el xa a soñara, xa a pensara, xa a coñecera sen coñecela. Só precisaba coñecer a forma na que esa personalidade se encarnara.
O xogo preséntase desde os contrastes, a figura de cores, o “sol natural” deita palabras e accións rápidas e atrevidas tecendo un manto que cada vez oculta máis o esencial da súa natureza en favor do ornamental do discurso. Ela, espello, reflicte todas as dúbidas del, devólvellas a través de retos e preguntas, recolle os seus medos e cada fracaso ofrece unha nova superficie reflectante na que o músico, coma quen se mira nos ollos doutra que escoita, por fin, no silencio, chega a se ver como realmente é. El apaga as luces, olla cara outro lado, respira amodo contra a prata do cristal coa intención de cubrilo todo co bafo dos seus pulmóns e que o interior se materialice en materia inerte, pura, molécula de auga de estrutura simple e de utilidade negada. Cuspe no espello para debuxar con xentileza, despois, o seu nome. Córtase no gume afiado dos contornos dela, pérdese sen se recoñecer na súa propia imaxe deformada pola intención destrutora da arte inacadábel, pasea, coma quen di, pola Calexa do Gato nunha ordalía autoimposta desde o medo á creación. Ela atura, até que xa non é quen de aturar. Até que esmorece, até que se desfai e mantén a ilusión da cor e o baile cun último legado, cunha promesa de abril. Deita o órdago da súa extenuación, tócame unha canción en Re menor, e agarda o tranvía.
A estrea axústase a un texto ambicioso e demanda a exploración dos ritmos dramatúrxicos, o axuste do latexo dos corazóns esgazados polos espellos, a profundidade dos silencios e dos tempos. Tarefa doada para quen empeza con tanto bofacer e tanta enerxía sobre as táboas, para quen bota a ansia por diante e recurre ao analóxico na procura da materialización dunha escenografía sinestésica superposta á intepretación, para quen arrinca gargalladas e xera tenrura ao tempo que nos fai dubidar da nosa propia máscara e dos nosos horarios de transporte público. O saxofón, boa razón leva ela, debería ser vento metal, o de vento madeira non ten sentido ningún, e o café non se debería endexamais tomar frío. O resto cabe nunha á de bolboreta ou na postal dun lugar ao que nunca se foi.